<sup>نمی دانم از هوس بود یا از ناچاری که مصمم شدم در اروپا بروم. دیوانه ام کرده بود نام اروپا. تا این نام را می شنیدم، بهشت در جلوی چشمم مجسم می شد با هفتاد و دو حور موطلایی و چشمان آبی اش. آغوش شان را باز می کردند و می گفتند: چرا دیر آمدی؟ مدت ها بود انتظارت را می کشیدیم، حالا که آمده ای، خوش آمدی! این خواب و خیال من بود، اما بخورم داده شده بود.

اما بزرگان «پیشوایان» به کلان ها و کلان ها به خوردتر ها می گفتند: اروپا ممالک کفار است. خدا هیچ مسلمانی را در آن سرزمین ها نرساند. آدم را حیوان می سازد. و باز گفته بودند: در خانه ات را می زنند و می گویند با دخترت یا ... وعده یکی دو ساعت یکجا نشستن دارد. آن وقت نمی توانی چیزی بگویی با کمال خوشی باید از خانه بیرون شوی و صد تا از اینگونه شعار ها... تا نیامده بودم، می ماندم که چکار کنم. بعد ها تصمیم گرفتم که می روم پنای شیرَی ده خدا.

روز و روزگاری رسید که آمدم در اروپا و شروع کردم به زیستن در این دنیا. در بیرون که می رفتم، به هر یک از این حوران خیره می شدم و منتظر می ماندم که حالاست که آغوش شان را باز می کند و دعوتم می نماید. در خانه که بودم، گوش می کشیدم که چه وقت در را می زنند. سالی که سپری شد و چشم و گوشم را که باز کردم، به این نتیجه رسیدم که خواب و خیالات خودم ریشه در «گرسبند» بودنم دارد و شعار های پیشوایان و بزرگان، سنگی است بر سر راه سیل سوال ها و وسیله ای است برای کر و کور نگهداشتن چشم و گوش مردم، تا نبینند و نپرسند که شما های که بر سر تقدیر ما نشسته اید برای ما چه کرده اید... و صد سوال دیگر.</sup>